haai Feiten

Duikseizoen haaienkooi Zuid-Afrika

Je kunt het hele jaar door kooiduiken met haaien in Zuid-Afrika, maar het zicht op het water is het beste (het helderst) tussen maart en september, van de herfst tot de lente.

Great White Shark Cage Diving Australië

Het seizoen loopt het hele jaar door met de beste zichtomstandigheden op het water in de zomermaanden van november tot januari. Het aantal haaien is naar verluidt het hoogst in mei.

Duiken met grote witte haaien Guadalupe

Het seizoen loopt van juli tot december, met een van de hoogste waarnemingsfrequenties en de beste duikomstandigheden ter wereld, met een zichtbereik van 20-50 meter. Wauw!

Great White Diving in Cage Farallon Islands, Californië

Grote witte haaien arriveren midden in de zomer langs de kust van Californië en jagen tot ongeveer januari, kooiduiken met haaienreizen worden over het algemeen alleen aangeboden in het hoogseizoen van ongeveer september-november.

De meeste haaien zijn koelbloedig. De grote witte haai en de Mako zijn gedeeltelijk warmbloedig (het zijn endothermen). Deze haaien kunnen hun temperatuur verhogen tot boven de omgevingstemperatuur van het water; ze hebben af ​​en toe korte uitbarstingen van snelheid nodig bij het jagen en hebben dus meer spieren nodig die efficiënter zijn.

Witte haaien en andere lamnidae zijn ook in staat om de temperatuur in hun maag te verhogen tot 17°C boven de omgevingstemperatuur van het water.

Een koudbloedig dier heeft een lichaamstemperatuur die varieert met de buitentemperatuur.

Net als andere vissen "ademen" haaien door hun kieuwen, die ademhalingsorganen zijn die verwant zijn aan onze longen. Terwijl water over de membranen van de kieuw stroomt, halen kleine bloedvaatjes zuurstof uit het water. Andere haaien gebruiken ramventilatie; dat wil zeggen, ze ventileren hun kieuwen door heel snel te zwemmen met hun mond open.

Haaien hebben geen longen, maar ze moeten wel zuurstof inademen om te overleven. In plaats van lucht in te ademen, halen haaien echter zuurstof uit het water dat hen omringt. De zuurstofconcentratie in water is veel lager dan in lucht, dus dieren zoals haaien hebben manieren ontwikkeld om zoveel mogelijk zuurstof te oogsten.

Tijdens beweging stroomt zuurstofrijk water door de kieuwen, waardoor de haai kan ademen. Sommige haaien zoals de verpleegsterhaaien.

Verpleegsterhaaien hoeven niet te zwemmen om water door hun kieuwen te pompen. Ze noemen buccaal pompen en dit werkt door orale spieren te gebruiken om letterlijk water door hun mond naar binnen te zuigen en het dan over de kieuwen te bewegen.

Haaien slapen niet zoals mensen, maar hebben in plaats daarvan actieve en rustige perioden

Net als andere vissen "ademen" haaien door hun kieuwen, die ademhalingsorganen zijn die verwant zijn aan onze longen. Terwijl water over de membranen van de kieuw stroomt, halen kleine bloedvaatjes zuurstof uit het water. Kooldioxide-afval gaat ook van het bloed van de haai en uit zijn lichaam via het kieuwweefsel

Haaien kunnen tot zeven externe kieuwopeningen hebben, maar de meeste soorten hebben er vijf. Kieuwbogen worden beschouwd als onderdeel van het skelet; ze houden de kieuwen op hun plaats. De bogen ondersteunen een of twee rijen kieuwdraden.

Sommige haaien die in ondiepe rifgebieden leven, hebben zich aangepast om tot 12 uur of zo buiten water te leven (als het rif opdroogt). De meeste grote haaiensoorten kunnen echter slechts korte tijd buiten het water gaan, inclusief de grote witte haaien.

Epaulettenhaaien kunnen urenlang overleven met weinig zuurstof en kunnen over land klauteren om het dichtstbijzijnde geschikte watergebied te bereiken. De meeste haaien zijn hier echter niet op aangepast.

Haaien ademen geen zuurstof uit de lucht met longen zoals wij en dolfijnen doen, dus om deze reden komen haaien niet naar de oppervlakte om te ademen.

Rafelige tand/zandtijgers/grijze verpleegsterhaaien zullen af ​​en toe lucht opslokken aan het oppervlak, waarvan wordt aangenomen dat het hen helpt bij hun drijfvermogen.

Sommige haaien moeten constant zwemmen om zuurstofrijk water over hun kieuwen te laten stromen, maar anderen kunnen water door hun ademhalingssysteem laten stromen door een pompende beweging van hun keelholte. Hierdoor kunnen ze op de zeebodem rusten en toch ademen.

Net als andere vissen "ademen" haaien door hun kieuwen, die ademhalingsorganen zijn die functioneren als onze longen. Terwijl water over de membranen van de kieuw stroomt, halen kleine bloedvaatjes zuurstof uit het water.

De meeste haaiensoorten moeten constant in beweging blijven om het water over hun kieuwen te laten stromen om zuurstof te onttrekken, anders zullen ze in wezen stikken.

Maar zoals alle dieren moeten haaien nog steeds slapen. Dus hoe rusten ze als ze moeten zwemmen om te ademen?

Hoewel sommige soorten haaien constant moeten zwemmen, geldt dit niet voor alle haaien.

Van de ongeveer 500 haaiensoorten die in de wereldzeeën worden aangetroffen, staan ​​er slechts ongeveer twee dozijn bekend als "verplichte ramventilatoren". Dit betekent dat ze constant water over hun kieuwen moeten duwen om te ademen, meestal door snel te zwemmen of een snel bewegende stroming te vinden om in te blijven. Deze haaien behoren tot de snelste en meest formidabele roofdieren van de zee.

Sommige haaiensoorten, zoals de verpleegsterhaai, kunnen ademen terwijl ze stil staan. Ze doen dit door water door hun mond te zuigen (of door een opening achter elk oog die bekend staat als een spiracle) dat vervolgens over hun kieuwen wordt geleid en zuurstof wordt geëxtraheerd.

Deze zogenaamde "buccale pumpers" ("buccaal" verwijst naar de wang of mond) hoeven niet constant te zwemmen om in leven te blijven en zijn vaak te vinden op de zeebodem. Sommige haaiensoorten passen beide manieren van ademen toe, waardoor ze meer flexibiliteit hebben bij het krijgen van rust en het vinden van voedsel.

Interessant is dat er maar heel weinig haaiensoorten zijn zien slapen en dat er nog steeds veel wetenschappelijke mysteries bestaan ​​rond de haaienhut. Eerder onderzoek heeft gesuggereerd dat de zwembeweging van een haai feitelijk wordt gecoördineerd door zijn ruggenmerg, niet zijn hersenen. Dit kan zijn hoe ze erin slagen om in slaap te vallen of te rusten, terwijl ze blijven bewegen. In feite dutten hun hersenen terwijl hun lichaam nog steeds zwaait en hen voortstuwt.

Dit is een vraag die veel haaienfans zichzelf stellen... Hoe slapen haaien? Nou, ze slapen niet op de manier waarop wij mensen denken aan slaap, of slaap ervaren.

Sommige haaien kunnen zelfs helemaal niet slapen, en degenen die dat wel doen, sluiten nooit hun ogen.

Sommige haaiensoorten doorlopen echter afwisselende perioden van alert wakker zijn en diepe rust die vergelijkbaar is met slapen. We zijn er vrij zeker van dat haaien niet dromen zoals mensen en sommige andere dieren.

Recente studies tonen aan dat het het ruggenmerg is, en niet de hersenen, die ervoor zorgen dat haaien zwemmen. Om deze reden wordt nu aangenomen dat sommige altijd bewegende haaien rustperioden kunnen ervaren waarin hun hersenen minder actief zijn.

Over het algemeen kunnen haaien die tijd op de bodem van diep en ondiep water doorbrengen, stoppen met bewegen en in rust of bijna slapend blijven op een koraalrif of zanderige zeebodem. Terwijl ze klaarwakker en in beweging zijn, ventileren bodemhaaien op dezelfde manier als pelagische haaien. Als ze diepe rust nodig hebben, zinken of zwemmen ze naar de bodem waar ze slapen terwijl ze ademen via de siphonen achter hun ogen.

Haaienhuid bestaat niet uit traditionele visschubben. Iedereen weet dat haaien de belangrijkste roofdieren in het ecosysteem zijn en daarom zijn ze bewapend met een mondvol tanden. Hierdoor kunnen ze jagen en hun prooi opeten. Maar het zijn niet alleen hun monden die tanden hebben: haaien, schaatsen, roggen en sommige andere vissen hebben kleine, tandachtige schubben die hun lichaam bedekken en als huid fungeren.

Deze kleine tanden die de huid van haaien vormen, worden dermale denticles of placoïde schubben genoemd en zijn gemaakt van een matrix van microscopisch kleine, harde, tandachtige structuren. Deze geven de huid een zeer taai pantser met een textuur zoals schuurpapier.

Deze tandjes zijn superglad, net als fluweel, als je het in de ene richting zou aanraken, maar erg ruw tot het punt dat je je zou kunnen snijden als je het aanraakte in de andere richting. Ze helpen de haai ook om sneller en stiller te zwemmen door het water naar beneden te duwen, waardoor hij efficiënter kan bewegen door de weerstand en turbulentie te verminderen. Dit is de reden waarom Olympische ontwerpers van zwemkleding de technologie hebben gebaseerd op haaienhuid bij het maken van een stof die de exacte verhouding van de haaientanden nabootst, waardoor de snelheid van een zwemmer enorm wordt verbeterd.

Sommige zoölogen suggereren zelfs dat vroege voorouders van haaien haaienhuid ontwikkelden voordat ze tanden ontwikkelden, en dat haaienhuid de basis is voor de vorming van tanden voor alle moderne dieren.

https://youtu.be/jHGTZmKWEnU

Haaienhuid is gemaakt van een matrix van kleine, harde, tandachtige structuren die dermale denticles of placoïde schubben worden genoemd.

Deze structuren hebben de vorm van gebogen, gegroefde tanden en maken de huid een zeer taai pantser met een textuur als schuurpapier.

Tijgerhaai huid

De tijgerhaai, wetenschappelijke naam Galeocerdo Cuvier, heeft een huid die kan variëren van blauw tot lichtgroen, met een witte of lichtgele onderbuik. Donkere vlekken en strepen zijn het meest zichtbaar bij jonge haaien. De vlekken en strepen vervagen naarmate de haai ouder wordt. Tijgerhaaien zijn genoemd naar de donkere, verticale strepen die vooral op jonge exemplaren te vinden zijn. Naarmate deze haaien volwassen worden, beginnen de lijnen te vervagen en verdwijnen ze bijna.

Haaien staan ​​bekend om hun kaken met vlijmscherpe tanden, maar hun huid draagt ​​ook bij aan hun reputatie als toproofdier.

Hun huid is bedekt met tandachtige schubbenstructuren die bekend staan ​​​​als denticles die de haaienhuid ruw maken als schuurpapier.

Ja, haaien hebben schubben en ze zijn super interessant, hier zijn enkele feiten!

1. Je zou een haai van kop tot staart kunnen aaien zonder je hand pijn te doen. Als je de andere kant op gaat, zou je de helft van je hand missen, omdat hun schubben zijn als een kaasrasp, zo gerangschikt dat ze één kant op gaan.
2. Hun schubben helpen hen te zwemmen, ze borstelen als een borstel en terwijl ze naar beneden zwemmen, helpt het hen efficiënter te zwemmen door naar buiten te duwen.
3. Ze hebben dezelfde structuur als een tand zonder de buitenste glazuurlaag, dentine en een centrale pulpaholte.
4. Naarmate haaien groeien, wordt hun schubben niet groter. In plaats daarvan krijgt de haai meer schubben 

Afhankelijk van de soort haai, kan het voortplantingsproces seksueel of aseksueel zijn. Bij seksuele voortplanting vindt de paring van een mannelijke en vrouwelijke haai plaats. Het mannetje kan sperma in het vrouwtje deponeren dat de eieren zal bevruchten. Aseksuele voortplanting verwijst naar de vrouwtjes die in staat zijn om een ​​haaienjong te creëren en in stand te houden zonder een mannelijke haai en zonder ooit te hebben gepaard. Dit is alleen waargenomen bij haaien in gevangenschap, maar het kan heel goed voorkomen in het wild waar er een ernstig tekort is aan mannelijke haaien. Het is een ongelooflijke aanpassing om het voortbestaan ​​van soorten te verzekeren.

Van de meeste haaiensoorten is NOOIT waargenomen dat ze in het wild paren. Het is waarschijnlijk een vrij zeldzame gebeurtenis in hun leven (vrouwtjes van veel haaiensoorten reproduceren zich slechts eens in de twee tot drie jaar, hoewel ze waarschijnlijk meerdere keren per paarseizoen paren).

Afhankelijk van de soort worden haaien geboren uit eieren die in eierdozen zijn gelegd of worden ze levend geboren. Ongeveer 100 haaiensoorten leggen eieren in eierdozen. Dit worden eierleggende haaien of eierleggende haaien genoemd, inclusief rivierdonderpadhaaien, zoals de Port Jackson- en zebrahaaien, en sommige tapijt- en kathaaien. In tegenstelling tot beenvissen, die eieren leggen die buiten het lichaam van het vrouwtje worden bevrucht, bevrucht de mannelijke haai de eieren in het lichaam van het vrouwtje, en de eieren worden vervolgens afgezet in een eierdoos, die in de zee wordt uitgestoten. Hier hechten ze aan algen of koraal. De eierdoos is in het begin zacht en flexibel, maar wordt hard in het water. De jongen ontwikkelen zich in de eieren, komen uit en laten een lege eierdoos achter, die vaak op de kust drijft. Een opening in de lege eierdoos is het bewijs dat de haaien uitkwamen en zich verspreidden.

Haaien die niet uit eieren in eierdozen worden geboren, worden levend geboren. Er zijn twee manieren waarop de reproductie van levende geboorten bij haaien wordt bereikt. De meest gebruikelijke manier is ovovivipariteit. Eierlevendbarende haaien hebben eieren die zich in het lichaam van de moeder ontwikkelen. De eieren worden inwendig bevrucht en de zich ontwikkelende haaien worden gevoed door de eidooiers. De jongen komen uit in de eileider en blijven voedsel ontvangen van de rest van de eidooier, die nog aan hun lichaam vastzit, evenals van vloeistoffen die in de eileider worden uitgescheiden. Sommige soorten haaien zijn kannibalistisch en voeden zich met andere eieren en embryo's in de eileider. Slechts een klein aantal van deze pups overleeft tot de geboorte. De jongen worden dan levend geboren en zijn volledig functioneel. De meeste haaien zijn ovovivipaar, waaronder grote witte haaien, Mako-haaien, verpleegsterhaaien, tijgerhaaien en vele anderen.

De andere methode van levendgeborenen wordt vivipariteit genoemd. De eieren van levendbarende haaien worden bevrucht in het lichaam van de moeder en de jongen worden gevoed door een placenta. De placenta wordt gevormd wanneer de dooierzak in contact komt met de baarmoederwand. De placenta brengt voedingsstoffen naar de jongen met behulp van de bloedbanen van de moeder en baby's, vergelijkbaar met de manier waarop baby's van zoogdieren worden gevoed. De baarmoederwand scheidt ook vloeistoffen af ​​die in de dooierstengel worden opgenomen om de zich ontwikkelende pup te voeden. De jongen worden dan levend geboren en volledig ontwikkeld. Levendbarende haaien zijn onder andere stierhaaien, witpuntrifhaaien, citroenhaaien, blauwe haaien en hamerhaaien.

Het is belangrijk om te begrijpen dat haaien roofdieren zijn. Dit betekent dat ze hun prooi moeten vangen en doden om te kunnen eten en dus te overleven. Helaas is het onvermijdelijk dat haaien in contact komen met mensen, en net als mensen kunnen ze fouten maken.

De grote witte haai heeft de hoogste geregistreerde niet-uitgelokte aanvallen op mensen. Dit wordt gevolgd door de tijgerhaai, dan de stierhaaien en daarna de zwartpunthaai.

Grote witte haaien zijn bij hun geboorte ongeveer 1.3 m (3.9 voet) en groeien de eerste jaren van hun leven ongeveer 25 cm (9.8 in) per jaar, daarna vertragen ze.

Vrouwtjes groeien sneller dan mannen.